Broń udostępniona dzięki uprzejmości sklepu www.kwatermistrz.com.pl
Bren – brytyjski ręczny karabin maszynowy.
Bren był produkowaną na licencji odmianą rozwojową czechosłowackiego rkmu ZB vz. 26, dostosowaną do standardowej brytyjskiej amunicji. Nazwa pochodziła od nazw miejscowości Brno, w której znajdowały się zakłady Zbrojovka Brno (producent ZB 26) i Enfield, w których znajdowały się zakłady Royal Small Arms Factory (miały produkować wersję licencyjną). Bren został wybrany jako zwycięzca konkursu na rkm dla armii brytyjskiej, prowadzonego od 1930 do 1934 roku, w toku którego konstrukcja broni podlegała kolejnym ulepszeniom. Pierwszy seryjny Bren został wyprodukowany 3 września 1937, a 4 sierpnia 1938 rkm został oficjalnie przyjęty na uzbrojenie Armii Brytyjskiej.
W stosunku do ZB 26 zmieniono nabój na brytyjski .303 cala[2], poza tym m.in. wydłużono komorę zamkową i uproszczono rozkładanie. Szybkostrzelność teoretyczna uległa zmniejszeniu, lecz wzrosła celność. Na potrzeby armii brytyjskiej produkowano prawie identyczne wersje Mk I, Mk I* (wymienne oznaczenie Mk IM), Mk II i Mk III. W czasie wojny karabin był produkowany również przez australijskie zakłady Lithgow Small Arms Factory oraz przez kanadyjskie zakłady John Inglis w Toronto, gdzie również powstała wersja kalibru 7,92 × 57 mm (dla Chin). W 1944 roku rozpoczęto produkcję lżejszej wersji Mk IV.
W 1959 roku powstała wersja L4 kalibru 7,62 × 51 mm NATO[2]. L4 produkowany był w wersjach A1 do A6. Wersje L4A3, L4A4 i L4A6 miały lufy z rowkami przyśpieszającymi chłodzenie w czasie intensywnego prowadzenia ognia.
W czasie II wojny światowej Bren znajdował się na uzbrojeniu armii brytyjskiej i armii państw Wspólnoty Brytyjskiej, a także jednostek innych armii utworzonych na terytorium Wielkiej Brytanii (w tym Wojska Polskiego). Z ok. 30.000 sztuk wyprodukowanych do czerwca 1940 roku, większość utracono we Francji, a w Wielkiej Brytanii pozostało w tym okresie jedynie 2300 sztuk. W szczytowym okresie, po wprowadzeniu 6 czerwca 1941 uproszczonego modelu Mk II, produkcja sięgnęła 1000 sztuk miesięcznie.
Po II wojnie światowej był używany między innymi w czasie wojny koreańskiej oraz wojny falklandzkiej. Pozostawał na wyposażeniu armii Jej Królewskiej Mości do lat 90. XX wieku, a także indyjskiej, która wykorzystywała je podczas walk w Kaszmirze jeszcze na początku XXI wieku.
