Walther P.38

Autorem arty­ku­łu jest Przemysław Konicki, źró­dło www.opisybroni.republika.pl/Walther_P38

Walther P.38 to nie­miec­ki pisto­let samo­pow­ta­rzal­ny skon­stru­owa­ny przez Fritza Walthera, Ericha Walthera, Georga Walthera oraz Georga Barthelmesa. Prace nad bro­nią któ­ra mia­ła zastą­pić pisto­let P.08 Parabellum pro­wa­dzo­no od lat 30. w fir­mach Walther oraz Mauser. Początkowo fir­ma Walther ofe­ro­wa­ła pisto­let Walther PP w wer­sji zasi­la­nej nabo­jem 9x17SR mm (.380 ACP), jed­nak został on odrzu­co­ny. Kolejny pisto­let fir­my Walther, pro­to­ty­po­wy Militarpistole (MP I), zasi­la­ny był nabo­jem 9x19mm Parabellum. MP I dzia­łał na zasa­dzie odrzu­tu zam­ka swo­bod­ne­go i tym samym cha­rak­te­ry­zo­wał się dużą masą, dla­te­go też skon­stru­owa­no pisto­let MP II dzia­ła­ją­cy na zasa­dzie odrzu­tu zam­ka pół­swo­bod­ne­go. MP II rów­nież nie został wpro­wa­dzo­ny do uzbro­je­nia ze wzglę­du na strze­la­nie z nie­za­ry­glo­wa­ne­go zam­ka i mecha­nizm ude­rze­nio­wy z kur­kiem zewnętrz­nym. Następna kon­struk­cja, pisto­let MP III, dzia­łał na zasa­dzie krót­kie­go odrzu­tu lufy, ryglo­wa­ny był ryglem wah­li­wym oraz posia­dał mecha­nizm ude­rze­nio­wy z kur­kiem zakry­tym. Zamek cha­rak­te­ry­zo­wał się nie­wiel­ką wytrzy­ma­ło­ścią ze wzglę­du na brak most­ka łączą­ce­go ramio­na w przed­niej czę­ści, dla­te­go też następ­ny pisto­let, zna­ny jako MP IV lub Armepistole, wypo­sa­żo­ny był w zamek z most­kiem łączą­cym ramio­na. MP IV został wypro­du­ko­wa­ny w nie­wiel­kiej serii prób­nej, jed­nak armia ponow­nie chcia­ła pisto­let wypo­sa­żo­ny w kurek zewnętrz­ny, tak więc skon­stru­owa­no pisto­let MP V wypo­sa­żo­ny w mecha­nizm ude­rze­nio­wy z kur­kiem zewnętrz­nym. Produkcję seryj­ną pisto­le­tu (pod ozna­cze­niem Heerepistole) roz­po­czę­to w 1938r. Pierwsze pisto­le­ty zosta­ły wypro­du­ko­wa­ne dla armii szwedz­kiej (ozna­cze­nie Pistol m/39), jed­nak jedy­nie nie­wiel­ka część zamó­wio­nych pisto­le­tów zosta­ła armii szwedz­kiej dostar­czo­na (pozo­sta­łe pisto­le­ty prze­ka­za­no Wehrmachtowi). Broń zosta­ła wpro­wa­dzo­na do uzbro­je­nia nie­miec­kich sił zbroj­nych w 1940r jako P.38 (Pistole 38).

Konstrukcja Walthera P.38

Walther P.38 dzia­ła na zasa­dzie krót­kie­go odrzu­tu lufy. Ryglowanie odby­wa się przy pomo­cy umiesz­czo­ne­go pod lufą rygla wah­li­we­go, strze­la­nie nastę­pu­je z zam­ka zamknię­te­go. Przy zam­ku w przed­nim poło­że­niu ramio­na zam­ka nacho­dzą na lufę, ramio­na zam­ka w przed­niej czę­ści połą­czo­ne są most­kiem. Po lewej oraz pra­wej stro­nie tyl­nej czę­ści zam­ka znaj­du­ją się nacię­cia uła­twia­ją­ce prze­ła­do­wa­nie. Po wystrze­le­niu z maga­zyn­ka ostat­nie­go nabo­ju zamek zatrzy­mu­je się w tyl­nym poło­że­niu. Dźwignia zatrza­sku zam­ka znaj­du­je się po lewej stro­nie sta­lo­we­go szkie­le­tu nad tyl­ną czę­ścią kabłą­ka spu­stu, oś zatrza­sku zam­ka peł­ni jed­no­cze­śnie rolę osi spu­stu. Zamek moż­na zwol­nić w przed­nie poło­że­nie poprzez uży­cie zatrza­sku zam­ka lub nie­znacz­ne odcią­gnię­cie zam­ka do tyłu. Po lewej stro­nie szkie­le­tu nad przed­nią czę­ścią kabłą­ka spu­stu znaj­du­je się zaczep demon­ta­żo­wy. Zamek hamo­wa­ny jest dwie­ma sprę­ży­na­mi powrot­ny­mi umiesz­czo­ny­mi po lewej oraz pra­wej stro­nie szkie­le­tu. Wyciąg sprę­ży­nu­ją­cy znaj­du­je się po lewej stro­nie zam­ka. Pierwsza seria pro­duk­cyj­na pisto­le­tu (oko­ło 1000 egzem­pla­rzy) posia­da wyciąg któ­ry nie jest widocz­ny na zewnętrz­nej powierzch­ni zam­ka, nato­miast póź­niej­sze pisto­le­ty wypo­sa­żo­ne są w wyciąg umiesz­czo­ny na zewnątrz zam­ka. Znajdujący się na szkie­le­cie wyrzut­nik przyj­mu­je poło­że­nie dol­ne przy bra­ku maga­zyn­ka w gnieź­dzie oraz poło­że­nie gór­ne jeśli w gnieź­dzie znaj­du­je się maga­zy­nek. Na gór­nej powierzch­ni zam­ka, pomię­dzy most­kiem łączą­cym ramio­na zam­ka w jego przed­niej czę­ści a trzo­nem zam­ka, znaj­du­je się okno wyrzu­to­we. Walther P.38 to jeden z nie­licz­nych pisto­le­tów wyrzu­ca­ją­cych łuski na lewą stro­nę. Na gór­nej powierzch­ni zam­ka w jego tyl­nej czę­ści umiesz­czo­no kołek peł­nią­cy rolę wskaź­ni­ka obec­no­ści nabo­ju w komo­rze nabo­jo­wej. Broń posia­da mecha­nizm spu­sto­wy z samo­na­pi­na­niem oraz mecha­nizm ude­rze­nio­wy z kur­kiem zewnętrz­nym wypo­sa­żo­nym w ostro­gę. Szyna spu­sto­wa znaj­du­je się nad osią spu­stu po pra­wej stro­nie maga­zyn­ka. Zastosowano umiesz­czo­ną w zam­ku igli­cę prze­rzu­to­wą oraz śru­bo­wą sprę­ży­nę ude­rze­nio­wą znaj­du­ją­cą się w tyl­nej czę­ści szkie­le­tu. Broń posia­da samo­czyn­ną blo­ka­dę igli­cy któ­ra unie­ru­cha­mia igli­cę przy zwol­nio­nym spu­ście. Po lewej stro­nie zam­ka znaj­du­je się skrzy­deł­ko bez­piecz­ni­ka peł­nią­ce rów­nież rolę zwal­nia­cza kur­ka. Skrzydełko w gór­nym poło­że­niu powo­du­je odbez­pie­cze­nie bro­ni, nato­miast w dol­nym zwal­nia kurek bez odda­nia strza­łu oraz unie­ru­cha­mia spust. Pistolet zasi­la­ny jest nabo­jem 9x19mm Parabellum. Zasilanie odby­wa się z jed­no­rzę­do­we­go maga­zyn­ka pudeł­ko­we­go o pojem­no­ści 8 naboi. Po lewej oraz pra­wej stro­nie sta­lo­we­go pudeł­ka maga­zyn­ka znaj­du­je się 7 otwo­rów uła­twia­ją­cych kon­tro­lę sta­nu zała­do­wa­nia maga­zyn­ka. Zatrzask maga­zyn­ka umiesz­czo­no na dol­nej powierzch­ni chwy­tu za gniaz­dem maga­zyn­ka. Po lewej oraz pra­wej stro­nie chwy­tu znaj­du­ją się okład­ki wyko­na­ne z two­rzy­wa sztucz­ne­go. Okładki obej­mu­ją tyl­ną część szkie­le­tu zasła­nia­jąc gniaz­do sprę­ży­ny ude­rze­nio­wej. Po lewej stro­nie chwy­tu w jego dol­nej czę­ści umiesz­czo­no strze­mię. Stałe mecha­nicz­ne przy­rzą­dy celow­ni­cze usta­wio­ne na 50m skła­da­ją się z umiesz­czo­nej na lufie musz­ki oraz szczer­bin­ki znaj­du­ją­cej się na gór­nej powierzch­ni zamka.

Walther P1

Walther P1 to wer­sja wypo­sa­żo­na w szkie­let wyko­na­ny ze sto­pu alu­mi­nium. Broń pro­du­ko­wa­na była na rynek cywil­ny od 1957r (pod ozna­cze­niem Walther P.38), nato­miast w 1963r zosta­ła wpro­wa­dzo­na do uzbro­je­nia Bundeswehry pod ozna­cze­niem P1. Bezpiecznik, rygiel oraz igli­ca Walthera P1 cha­rak­te­ry­zu­ją się nie­znacz­nie innym kształ­tem od ele­men­tów z Walthera P.38, dla­te­go też ele­men­ty te nie są wymien­ne pomię­dzy obie­ma wer­sja­mi pisto­le­tu. Walther P1 posia­da mecha­nizm spu­sto­wy z samo­na­pi­na­niem oraz mecha­nizm ude­rze­nio­wy z kur­kiem zewnętrz­nym. Umieszczone po lewej stro­nie zam­ka skrzy­deł­ko bez­piecz­ni­ka peł­ni jed­no­cze­śnie rolę zwal­nia­cza kur­ka. Pistolet zasi­la­ny jest nabo­jem 9x19mm Parabellum. Zasilanie odby­wa się z jed­no­rzę­do­we­go maga­zyn­ka o pojem­no­ści 8 naboi, zatrzask maga­zyn­ka umiesz­czo­no na dol­nej powierzch­ni chwy­tu za gniaz­dem magazynka.

Walther P.38K

Pierwsza skró­co­na wer­sja Walthera P.38, zna­na jako Gestapo Modell, powsta­ła okre­sie IIwś. Broń wypo­sa­żo­na była w krót­ką lufę, chwyt pozba­wio­ny strze­mie­nia oraz drew­nia­ne okład­ki chwy­tu. Zastosowano mecha­nizm spu­sto­wy z samo­na­pi­na­niem oraz mecha­nizm ude­rze­nio­wy z kur­kiem zewnętrz­nym. Umieszczone po lewej stro­nie zam­ka skrzy­deł­ko bez­piecz­ni­ka peł­ni­ło jed­no­cze­śnie rolę zwal­nia­cza kur­ka. Pistolet zasi­la­ny był nabo­jem 9x19mm Parabellum. Zasilanie odby­wa­ło się z jed­no­rzę­do­we­go maga­zyn­ka o pojem­no­ści 8 naboi, zatrzask maga­zyn­ka umiesz­czo­no na dol­nej powierzch­ni chwy­tu pisto­le­to­we­go za gniaz­dem maga­zyn­ka. Stałe mecha­nicz­ne przy­rzą­dy celow­ni­cze skła­da­ły się z umiesz­czo­nej na lufie musz­ki oraz szczer­bin­ki znaj­du­ją­cej się na gór­nej powierzch­ni zam­ka. Wyprodukowano jedy­nie krót­ką serię pisto­le­tu Gestapo Modell. Kolejna skró­co­na wer­sja (zna­na jako Walther P.38K) zosta­ła skon­stru­owa­na we wcze­snych latach 70. na pod­sta­wie Walthera P1. Broń wypo­sa­żo­na jest w krót­ką lufę, mecha­nizm spu­sto­wy z samo­na­pi­na­niem oraz mecha­nizm ude­rze­nio­wy z kur­kiem zewnętrz­nym. Po lewej stro­nie zam­ka umiesz­czo­no skrzy­deł­ko peł­nią­ce jedy­nie rolę zwal­nia­cza kur­ka. Zastosowano samo­czyn­ną blo­ka­dę igli­cy oraz umiesz­czo­ny na kur­ku ząb zabez­pie­cza­ją­cy. Przy zwol­nio­nym spu­ście igli­ca pozo­sta­je prze­ko­szo­na w dół, tak więc nawet jeśli kurek znaj­dzie się w przed­nim poło­że­niu, tyl­na część igli­cy znaj­dzie się naprze­ciw­ko wgłę­bie­nia na kur­ku i tym samym nie nastę­pi ruch igli­cy powo­du­ją­cy odpa­le­nie nabo­ju. Podniesienie igli­cy, któ­re umoż­li­wia odpa­le­nie nabo­ju, nastę­pu­je pod­czas ścią­ga­nia spu­stu. Pistolet zasi­la­ny jest nabo­jem 9x19mm Parabellum. Zasilanie odby­wa się z jed­no­rzę­do­we­go maga­zyn­ka o pojem­no­ści 8 naboi, zatrzask maga­zyn­ka umiesz­czo­no na dol­nej powierzch­ni chwy­tu za gniaz­dem maga­zyn­ka. Stałe mecha­nicz­ne przy­rzą­dy celow­ni­cze skła­da­ją się z umiesz­czo­nej na most­ku musz­ki oraz szczer­bin­ki znaj­du­ją­cej się na gór­nej powierzch­ni zam­ka. Muszki wystę­pu­ją w trzech roz­mia­rach, moż­li­wość wymia­ny musz­ki umoż­li­wia regu­la­cję punk­tu celo­wa­nia w pio­nie. Walther P.38K pro­du­ko­wa­ny był seryj­nie od 1974r do 1978r.

Inne wersje Walthera P.38

Podczas IIwś pro­du­ko­wa­no w nie­wiel­kich ilo­ściach P.38 Przekrój  dosto­so­wa­ne do nabo­ju 7,65x22mm Parabellum, 9x17SR mm (.380 ACP) oraz 11,43x23mm (.45 ACP). Broń wystę­po­wa­ła rów­nież w wer­sji zasi­la­nej nabo­jem bocz­ne­go zapło­nu .22LR, wer­sja ta dzia­ła­ła na zasa­dzie odrzu­tu zam­ka swo­bod­ne­go. Podobnie Walther P1 wystę­po­wał w odmia­nie na nabój 7,65x22mm Parabellum, odmia­na ta prze­zna­czo­na była na wło­ski rynek cywil­ny. Podczas IIwś pro­du­ko­wa­no nie­licz­ne Walthery P.38 wypo­sa­żo­ne w tłu­mik dźwię­ku, do dzi­siaj nie zacho­wał się żaden egzem­plarz. Po zakoń­cze­niu IIwś bry­tyj­ska fir­ma Cogswell Harrison pro­du­ko­wa­ła wer­sję pisto­le­tu P.38 wypo­sa­żo­ną w inte­gral­ny tłu­mik dźwię­ku. Pistolet P.38 w wer­sji z inte­gral­nym tłu­mi­kiem dźwię­ku (ozna­cze­nie P.38SD) skon­stru­owa­ny został rów­nież w latach 60. w fir­mie Walther.

Produkcja Walthera P.38

Walther P.38 pro­du­ko­wa­ny był w fir­mie Walther od 1938r, fir­ma Walther wypro­du­ko­wa­ła do 1945r oko­ło 580.000 egzem­pla­rzy. Pod koniec 1942r pod­ję­to decy­zję według któ­rej fir­ma Mauser mia­ła zakoń­czyć pro­duk­cję pisto­le­tu P.08 Parabellum, a roz­po­cząć pro­duk­cję pisto­le­tu P.38. Produkcja pisto­le­tu P.38 w fir­mie Mauser ruszy­ła na dużą ska­lę w 1943r, do 1945r fir­ma Mauser wypro­du­ko­wa­ła oko­ło 340.000 egzem­pla­rzy. W 1943r pro­duk­cję P.38 roz­po­czę­ła rów­nież fir­ma Spreewerke, do 1945r wypro­du­ko­wa­no 285.000 egzem­pla­rzy. Ogółem do zakoń­cze­nia IIwś wypro­du­ko­wa­no oko­ło 1.225.000 pisto­le­tów P.38. Po zakoń­cze­niu IIwś zakła­dy Mausera w Oberndorfie, znaj­du­ją­ce się na tere­nach nale­żą­cych do fran­cu­skiej stre­fy oku­pa­cyj­nej, pro­du­ko­wa­ły pisto­le­ty P.38 dla fran­cu­skich sił zbroj­nych oraz fran­cu­skiej poli­cji. Podobnie zakła­dy fir­my Spreewerke, znaj­du­ją­ce się na tere­nach NRD, pro­du­ko­wa­ły pisto­le­ty P.38 dla Volspolizei (poli­cja ludo­wa) z NRD. Pistolet P1 od 1963r pro­du­ko­wa­ny był nato­miast na licen­cji przez fran­cu­ską fir­mę Manurhin.

Walther P.38 ogółem

Walther P.38 był bro­nią prost­szą, lepiej zno­szą­cą zasi­la­nie nie­zbyt dobrze wyko­na­ną amu­ni­cją oraz cha­rak­te­ry­zu­ją­cą się więk­szą wymien­no­ścią czę­ści pomię­dzy egzem­pla­rza­mi w porów­na­niu do poprzed­ni­ka. Produkcja Walthera P.38 była rów­nież mniej pra­co­chłon­na i mate­ria­ło­chłon­na, jed­nak mimo tego broń była jedy­nie nie­znacz­nie tań­sza w porów­na­niu do P.08 Parabellum. Pistolet P.08 pro­du­ko­wa­ny przez fir­mę Mauser w stycz­niu 1943r kosz­to­wał 35 marek, nato­miast pisto­let P.38 pro­du­ko­wa­ny przez fir­mę Mauser w 1945r kosz­to­wał 31 marek. Walther P.38 wypo­sa­żo­ny był w nowo­cze­sny mecha­nizm spu­sto­wy z samo­na­pi­na­niem oraz nowo­cze­sny sys­tem zabez­pie­czeń z samo­czyn­ną blo­ka­dą igli­cy. Broń posia­da­ła jed­nak nie­zbyt dobrze umiesz­czo­ny zatrzask maga­zyn­ka oraz według nie­któ­rych opi­nii cha­rak­te­ry­zo­wa­ła się skom­pli­ko­wa­ną, deli­kat­ną i dość zawod­ną kon­struk­cją. Walther P.38 do zakoń­cze­nia IIwś nie zastą­pił cał­ko­wi­cie pisto­le­tu P.08 Parabellum. Walther P1 wypo­sa­żo­ny w szkie­let wyko­na­ny ze sto­pu alu­mi­nium cha­rak­te­ry­zo­wał się mniej­szą żywot­no­ścią oraz wytrzy­ma­ło­ścią w porów­na­niu do Walthera P.38. W nie­miec­kich siłach zbroj­nych następ­cą pisto­le­tu P1 został P8 (odmia­na pisto­le­tu USP) wpro­wa­dzo­ny do uzbro­je­nia w 1996r. Walther P1 pro­du­ko­wa­ny był do 2004r.